onderbreking
Blijf op de hoogte en volg Melanie
11 Maart 2016 | Nederland, Nederland
Er is al weer bijna een week verstreken na mijn laatste reisverslag. Ook deze week hebben we weer niet stil gezeten. Het was rustig op de man medical ward, maar ik heb zeker nog wel dingen geleerd. Zo heb ik bijvoorbeeld een lumbaal punctie gezien en weer nieuwe trucjes geleerd voor sommige antibiotica op te spuiten.
Het was deze week ook woman’s day. Met een huisgenootje zijn we samen een beetje in stijl wezen kijken naar het marcheren van alle vrouwen en bij de traditionele dansen. Leuk om eens te zien en woman’s day een keer zo te vieren. ’s Avonds zijn we met bijna alle huisgenoten beneden in het centrum iets gaan eten. Een keertje uit eten. Voor wel € 0.60 en uiteraard spaghetti egg :-)
Ook ben ik deze week op outreach geweest. Samen met 3 huisgenoten zijn we mee geweest met project Hope. Project Hope is het project dat zich bezig houd met HIV en allerlei zaken er om heen. Ze zouden gratis HIV testen gaan afnemen op een school. In de tijd dat zij de testen zouden afnemen zouden wij de andere klassen voorlichting geven. Dit plan liep gesmeerd. Onze voorlichting ging over relaties, de veranderingen van het lichaam als je in de pubertijd komt, seks en HIV/Aids. Het was super leuk om te doen. Elke klas was minimaal 50 kinderen. Ze deden allemaal best goed mee. Wanneer we alleen een interactieve les doen met bijvoorbeeld een klein spelletje er in. Dan merkte je wel gelijk dat ze deze vorm van les geven niet gewend zijn. Leuk, eens even wat anders voor ze! Aan het einde vroegen we ook elke keer of ze iets geleerd hadden. Na alle 3 de keren kregen we respons. Super leuk. Soms waren het de simpele dingen die ze geleerd hadden als bijvoorbeeld de functie van het breder worden van de heupen van een vrouw. Maar ook waarvoor menstruatie nou eigenlijk is en dat je met HIV gewoon kinderen kunt krijgen die niet HIV positief zijn. Achteraf een voldaan gevoel dus! Omdat project Hope een katholieke organisatie is mogen ze niet over condooms enzovoort praten. Wij mochten dit wel doen, zolang iedereen van project hope niet in de klas was. Iemand moet het doen, en ik ben blij dat we het gedaan hebben. Het is goed als de kinderen dat weten en ook dat ze aan ons konden merken dat het niet iets geks ofzo is om over te praten. Na de voorlichtingen te hebben gegeven ben ik nog een potje wezen volleyballen met de jongens. Fantastisch die hoofden wanneer je als blanken vrouw aankomt lopen dat je mee wilt spelen. We hadden een leuke tijd!
Eenmaal toen ik net een half uurtje thuis was riep een huisgenoot, studente vroedvrouw, mij. Ik moest snel me werkuniform aan doen, want er was een bevalling. Nog nooit heb ik zo snel mijn werkuniform aangekregen (mede doordat ik mijn schoen kapot trok) en naar beneden gerend. Bij binnenkomst bleek de informatie over de telefoon niet helemaal te kloppen, want de vrouw had 5 cm ontsluiting. We hadden dus ietsjes rustiger aan kunnen doen. Ach fijn, gewoon de hele arbeid opgevolgd. Mevrouw was alleen gekomen dus haar ook door de weeën heen gesleept. Het was een kei vlotte bevalling! Het was haar 7de bevalling. Op een gegeven moment liep de vrouw zonder iets te zeggen de verloskamer in. En toen ging het heel rap. Met één keer persen was het jongetje ter wereld. Wauw, wat onwijs mooi. En hoe gaaf dat zo’n vrouw haar lichaam zo goed kent en dat het lichaam er zo op gemaakt is dat zij zelf aanvoelde dat het er aan kwam. Uiteraard de placenta ook onderzocht, indrukwekkend hoe dat allemaal zo geschapen is! Hier worden de baby’s niet bij de moeder op de buik gelegd maar gelijk de navelstreng doorgeknipt en word de baby gelijk afgedroogd en aangekleed. Ook krijgt het niet gelijk een naam. Toch wel apart. Je hebt altijd zo’n mooi beeld voor je als het dan zo bij de moeder neer wordt gelegd, en dan voelt het toch niet helemaal compleet als dat niet wordt gedaan. Ach ja, cultuur verschil :-)
Daarna had ik zowaar sinds 1,5 maand een warme douche, zalig!! Deze week is ook een docent van school gekomen, hij regelt de buitenlandse stages, samen met een paar andere Nederlandse heren. Zij hebben heel veel voor dit ziekenhuis ontworpen en ook gemaakt. En naast dat ze heel gezellig zijn en vol zitten met sterke verhalen zijn ze dus ook heel handig. En zo hebben ze dus ook mijn werkschoen weer gefikst. Vet blij mee! Hollanders blijven handig he?! :-) Al met al zeker een top dag, ééntje om niet meer te vergeten.
Gisteren zijn we weer op outreach geweest. Dit keer om een nieuwe support groep op te zetten. Support groep nummero 14!! Nadat zij de voorlichting hadden gekregen van iemand van project hope keken we nog even bij de maternity. Het was namelijk bovenaan een typisch hobbelige Afrikaanse weg gelegen bij een health clinic. Er waren twee kamers bij de maternity. En één bevallingskamer. Daar was één van onze dokters op dat moment echo’s aan het maken. Natuurlijk even meegekeken. Zo vet! Ook weer zo mooi dat dat allemaal kan en dat je al zoveel kan zien terwijl het nog niet eens geboren is. Blij dat ik ook dit weer heb gezien! Zo blijven we elke keer weer nieuwe dingen zien en leren :-)
Mijn lieve maatje, die over 5 weken deze kant op komt, heeft speciaal voor mijn vertrek een scheurkalender gemaakt. Elke dag heb ik dus een leuke, lieve of grappige tekst van hem. Kei lief en kei leuk, elke morgen weer! Vandaag stond er op ‘’een onderbreking, want dit is de helft van de drie maanden’’. En dat is ook zo. Vandaag zit ik precies op de helft van mijn tijd hier. Alleen de onderbreking wordt nu letterlijk een onderbreking. Gisteren trof mij namelijk het nieuws dat mijn oma haar laatste wens in vervulling is gegaan. Vredig is zij in haar slaap ingeslapen. Morgennacht zal ik daarom terug vliegen richting Brussel. Volgende week zondag zal ik weer de kou achter mij laten en richting het iets warmere Kameroen vliegen. Kortom ik kom Nederland een bezoekje brengen voor één week.
Ik ben blij met mijn tijd hier tot nu toe, maar ik heb nog niet het gevoel dat het werk er hier voor mij al op zit. Ik ga bij terugkomst dus gewoon nog even vier weken knallen. Maar komende week ook even genieten van de luxe die Nederland heeft en even het andere eten.
Tot het volgende verslag weer!
Liefs.
Het was deze week ook woman’s day. Met een huisgenootje zijn we samen een beetje in stijl wezen kijken naar het marcheren van alle vrouwen en bij de traditionele dansen. Leuk om eens te zien en woman’s day een keer zo te vieren. ’s Avonds zijn we met bijna alle huisgenoten beneden in het centrum iets gaan eten. Een keertje uit eten. Voor wel € 0.60 en uiteraard spaghetti egg :-)
Ook ben ik deze week op outreach geweest. Samen met 3 huisgenoten zijn we mee geweest met project Hope. Project Hope is het project dat zich bezig houd met HIV en allerlei zaken er om heen. Ze zouden gratis HIV testen gaan afnemen op een school. In de tijd dat zij de testen zouden afnemen zouden wij de andere klassen voorlichting geven. Dit plan liep gesmeerd. Onze voorlichting ging over relaties, de veranderingen van het lichaam als je in de pubertijd komt, seks en HIV/Aids. Het was super leuk om te doen. Elke klas was minimaal 50 kinderen. Ze deden allemaal best goed mee. Wanneer we alleen een interactieve les doen met bijvoorbeeld een klein spelletje er in. Dan merkte je wel gelijk dat ze deze vorm van les geven niet gewend zijn. Leuk, eens even wat anders voor ze! Aan het einde vroegen we ook elke keer of ze iets geleerd hadden. Na alle 3 de keren kregen we respons. Super leuk. Soms waren het de simpele dingen die ze geleerd hadden als bijvoorbeeld de functie van het breder worden van de heupen van een vrouw. Maar ook waarvoor menstruatie nou eigenlijk is en dat je met HIV gewoon kinderen kunt krijgen die niet HIV positief zijn. Achteraf een voldaan gevoel dus! Omdat project Hope een katholieke organisatie is mogen ze niet over condooms enzovoort praten. Wij mochten dit wel doen, zolang iedereen van project hope niet in de klas was. Iemand moet het doen, en ik ben blij dat we het gedaan hebben. Het is goed als de kinderen dat weten en ook dat ze aan ons konden merken dat het niet iets geks ofzo is om over te praten. Na de voorlichtingen te hebben gegeven ben ik nog een potje wezen volleyballen met de jongens. Fantastisch die hoofden wanneer je als blanken vrouw aankomt lopen dat je mee wilt spelen. We hadden een leuke tijd!
Eenmaal toen ik net een half uurtje thuis was riep een huisgenoot, studente vroedvrouw, mij. Ik moest snel me werkuniform aan doen, want er was een bevalling. Nog nooit heb ik zo snel mijn werkuniform aangekregen (mede doordat ik mijn schoen kapot trok) en naar beneden gerend. Bij binnenkomst bleek de informatie over de telefoon niet helemaal te kloppen, want de vrouw had 5 cm ontsluiting. We hadden dus ietsjes rustiger aan kunnen doen. Ach fijn, gewoon de hele arbeid opgevolgd. Mevrouw was alleen gekomen dus haar ook door de weeën heen gesleept. Het was een kei vlotte bevalling! Het was haar 7de bevalling. Op een gegeven moment liep de vrouw zonder iets te zeggen de verloskamer in. En toen ging het heel rap. Met één keer persen was het jongetje ter wereld. Wauw, wat onwijs mooi. En hoe gaaf dat zo’n vrouw haar lichaam zo goed kent en dat het lichaam er zo op gemaakt is dat zij zelf aanvoelde dat het er aan kwam. Uiteraard de placenta ook onderzocht, indrukwekkend hoe dat allemaal zo geschapen is! Hier worden de baby’s niet bij de moeder op de buik gelegd maar gelijk de navelstreng doorgeknipt en word de baby gelijk afgedroogd en aangekleed. Ook krijgt het niet gelijk een naam. Toch wel apart. Je hebt altijd zo’n mooi beeld voor je als het dan zo bij de moeder neer wordt gelegd, en dan voelt het toch niet helemaal compleet als dat niet wordt gedaan. Ach ja, cultuur verschil :-)
Daarna had ik zowaar sinds 1,5 maand een warme douche, zalig!! Deze week is ook een docent van school gekomen, hij regelt de buitenlandse stages, samen met een paar andere Nederlandse heren. Zij hebben heel veel voor dit ziekenhuis ontworpen en ook gemaakt. En naast dat ze heel gezellig zijn en vol zitten met sterke verhalen zijn ze dus ook heel handig. En zo hebben ze dus ook mijn werkschoen weer gefikst. Vet blij mee! Hollanders blijven handig he?! :-) Al met al zeker een top dag, ééntje om niet meer te vergeten.
Gisteren zijn we weer op outreach geweest. Dit keer om een nieuwe support groep op te zetten. Support groep nummero 14!! Nadat zij de voorlichting hadden gekregen van iemand van project hope keken we nog even bij de maternity. Het was namelijk bovenaan een typisch hobbelige Afrikaanse weg gelegen bij een health clinic. Er waren twee kamers bij de maternity. En één bevallingskamer. Daar was één van onze dokters op dat moment echo’s aan het maken. Natuurlijk even meegekeken. Zo vet! Ook weer zo mooi dat dat allemaal kan en dat je al zoveel kan zien terwijl het nog niet eens geboren is. Blij dat ik ook dit weer heb gezien! Zo blijven we elke keer weer nieuwe dingen zien en leren :-)
Mijn lieve maatje, die over 5 weken deze kant op komt, heeft speciaal voor mijn vertrek een scheurkalender gemaakt. Elke dag heb ik dus een leuke, lieve of grappige tekst van hem. Kei lief en kei leuk, elke morgen weer! Vandaag stond er op ‘’een onderbreking, want dit is de helft van de drie maanden’’. En dat is ook zo. Vandaag zit ik precies op de helft van mijn tijd hier. Alleen de onderbreking wordt nu letterlijk een onderbreking. Gisteren trof mij namelijk het nieuws dat mijn oma haar laatste wens in vervulling is gegaan. Vredig is zij in haar slaap ingeslapen. Morgennacht zal ik daarom terug vliegen richting Brussel. Volgende week zondag zal ik weer de kou achter mij laten en richting het iets warmere Kameroen vliegen. Kortom ik kom Nederland een bezoekje brengen voor één week.
Ik ben blij met mijn tijd hier tot nu toe, maar ik heb nog niet het gevoel dat het werk er hier voor mij al op zit. Ik ga bij terugkomst dus gewoon nog even vier weken knallen. Maar komende week ook even genieten van de luxe die Nederland heeft en even het andere eten.
Tot het volgende verslag weer!
Liefs.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
