Even bijkomen

Ha lieve allemaal,

Vorige keer vertelde ik jullie dat ik voor 2 avonden de nacht in zou gaan. Helaas is dit even iets anders gelopen. Maandag begon ik aan een nachtdienst, maar rond 10 uur haakte ik af. Het werd mentaal allemaal even te veel wat zich lichamelijk begon te uiten met hoofdpijn. Kortom me lichaam gaf aan dat ik even een stapje terug moest doen. De week ervoor hadden we hier een intensieve week gehad, veel gezien en veel gehoord. Heel veel om te verwerken en daarbij komt dat de collega’s heel anders omgaan met de cliënten en de gebeurtenissen dan ons. Dit maakt het lastig af en toe en gaat heel erg tegen je eigen persoonlijkheid in. Tot en met woensdag heb ik toen even rust gehouden. Even niet naar het ziekenhuis geweest en gewoon even tijd genomen om alles te verwerken. Dokter Jennifer, onze begeleidster hier, stond ook gelijk voor me klaar. Met haar en anderen hier kon ik er even over spreken. Ook in Nederland stonden er gelijk mensen paraat om er voor me te zijn. Bedankt!! En hoe fijn is het dan om in een boek dat je hebt gekregen van een gemeentelid te volgende tekst te lezen; ‘’ik ben tegen alles bestand door Hem die mij kracht geeft’’ Filippenzen 4:13. Dat laadt op! Vol goede moed er dus weer tegen aan!

Deze dagen, wat er natuurlijk gewoon langzaam in geslopen is, voelde dus als een heel diep dal. Maar gelukkig ben ik er weer zo goed als uitgeklommen. Donderdag heb ik toen voor het eerst weer een avonddienst gedraaid. Om me nieuwe afdeling, de Men Ward. Deze avonddienst was heel rustig en er gebeurde gelukkig geen gekke dingen. Het was zo rustig dat ik een ruim een uur bezig ben geweest om collega’s Nederlands te leren. Ze kwamen nog aardig ver.

Vrijdags ben ik met Project Hope op outreach geweest. Project Hope is een organisatie binnen het ziekenhuis wat zich volledig inzet voor jong en oud met HIV. Ze doen hier veel verschillende dingen voor. Voorlichting geven, medicijnen geven en verschillende activiteiten opzetten om het voor de mensen aangenamer te maken. Eén van de activiteiten is dat ze support groepen hebben opgezet. Vrouwen en mannen komen één keer per maand bij elkaar om elkaar te supporten, er voor elkaar te zijn en samen kleine ondernemingen op te zetten. Afgelopen vrijdag heb ik dus samen met huisgenoot één van de 13 support groepen bijgewoond. In Foundong. Dit was echt super interessant. Het was nu niet druk in verband met het oogsten op alle landjes, maar de vrouwen spraken heel open en eerlijk en geen vraag was te gek. Dit maakte het heel interessant. Op een leuke manier zie je zo meer van het land en leer je meer over HIV.

Afgelopen zaterdag was dé wedstrijd tegen het andere ziekenhuis, Sjisong. Om 11 uur zou het beginnen. Met de Afrikaanse tijd meegerekend kwam ik met twee huisgenootjes keurig om half 12 aan. Na even gewacht te hebben begon het toch nog niet. Tussen half 1 en 1 uur zou het beginnen. Eerst volleybal, dan handbal en tot slot voetbal. Ik dacht ondertussen geleerd te hebben dat als ze hier zeggen tussen half 1 en 1 dat het dan 1 uur zou worden. Rond kwart over 1 was ik dus weer van de partij. En ja hoor, nu was ik een keer te laat en hun op tijd. Volleybal was al afgelopen, helaas hadden ze verloren. Ik baalde wel want had graag meegespeeld. Handbal gekeken en uiteraard weer veel te fanatiek staan aanmoedigen. Hilarisch, super leuk zo met alle collega’s. Vervolgens zouden we het voetbal ook nog wel even kijken. Voor de wedstrijd had ik een collega even nadrukkelijk toegesproken dat hij toch echt wel moest winnen aangezien we het handbal ook verloren hadden. En toen liep het toch even wat anders… wij zaten al keurig op het muurtje te wachten totdat de wedstrijd zou beginnen, loopt er opeens een man op ons af. De commentator. Of wij de wedstrijd samen met één van de zusters wilde openen. Ehummm….. ja hoor, maar wat moeten we dan doen? ‘’Ja, dat zie en hoor je van zelf wel, volg de zuster maar’’. Op den duur werden we dus helemaal officieel aangekondigd en moesten we vanaf de tribune met de zuster naar beneden lopen. Netjes op de lijn om vervolgens in het midden van het veld te staan. Kaasrecht en zonder te spreken. Wat moesten we uiteindelijk doen… Niets. :-) We waren er alleen maar om de show nog mooier te maken. De zuster moest namelijk een schop tegen de bal geven en dat was het. We moesten wel officieel met alle betrokken, zoals de commentator, op de foto. Kwamen onze Kameroense sportpakjes toch nog goed van pas. Zo zie je maar weer; in Afrika moet je gewoon nooit verwachtingen hebben. Het loopt altijd zoals het loopt en altijd komt het goed :-)

Om eens wat variatie in de blog te houden hieronder een paar ‘wist je datjes’….

- We een schoonmaakster hebben! Deze komt 2 keer per week de woonkamer en de veranda voor en achter schoonmaken. En doet de was van huisgenootjes
- Deze schoonmaakster altijd een haar meisje van 2 maanden oud meeneemt en ik dan als ik thuis ben oppas. Een heerlijk geniet moment op de dag! Zeker als je met een dip thuis zit. Heerlijk om dan dik 2 uur te liggen kroelen. Compenseert een heel klein beetje al die toffe oppaskindjes die ik moet missen
- Ik van de week een paar vlechtjes in me haar heb laten zetten. Zo worden we meer en meer een Africa Women
- Het samenwonen uiteraard met ups en downs gaat, maar het echt niet tegenvalt met 9
- Ik een rok, tas en jurkje heb laten maken. Super grappig al die naaiateliertjes hier. Heerlijk om stoffen uit te zoeken en alles wordt naar wens en op maat gemaakt. En dat allemaal voor onder de 15 euro per stuk :-)
- Het van de week geregend heeft!! Maandag voor het eerst tot en met vrijdag. Altijd rond half 1 tot een uur of half 3 tot nu toe. En hard dan! Heel leuk altijd precies met het wisselen van de shift. Zaterdag en vandaag was het weer heel de dag droog
- De temperatuur gelijk gedaald is nu dat het geregend heeft. Bergen zijn ook eindelijk een beetje zichtbaar geworden, doordat het stof nu zo goed als weg is
- We sinds gisterenochtend al weer zonder water zitten
- De nonnen hier, dat zijn er ongeveer 30, zusters worden genoemd. Zo ook in mijn verslagen
- Er heel wat af te bakken wordt. Van koekjes tot monkeybread. Zalig!
- Er net een leraar van school is gearriveerd. Met lekkere snoepjes vanuit Nederland en een shirt (tja een lange mouwen shirt is toch wel fijn hier, was ik die toch net even vergeten) wat nog heerlijk naar thuis ruikt :-)
- We komend weekend er heerlijk even uit gaan, een nachtje naar de stad Bamenda
- Er meerdere huisgenoten ziek zijn of ziek zijn geweest en ik tot nu toe nog niet. Nog niet eens aan de rees geweest, nu hopen dat dat zo blijft!
- Het idee dat ik dadelijk kan zeggen dat ik gewoon voor 3 maanden in Afrika, Afrika?!?!, heb gewoond nog steeds niet is geland en heel onwerkelijk blijft. Het voelt daarin tegen wel als mijn stekkie en mijn plekkie en ondertussen vertrouwd
- Ik bij thuiskomst zelf twee sollicitatiegesprekken gepland heb staan. Maar daar denken we voorlopig nog niet aan, eerst hier nog genieten.
- Ik het gevoel heb nog iets vergeet te zeggen in deze blog…. Ik weet dat sommige personen nu heel hard beginnen te lachen, omdat ze dit zo herkenbaar vinden. Maar vergeef me, mocht ik er nog op komen, dan kom ik er volgende keer op terug :-) :-)

Tot volgende week weer!