historie gezien en gemaakt..!

Hallo trouwe volgers in het koude Nederland,

We zijn weer in de lucht! Of beter gezegd weer uit de lucht. De afgelopen dagen hebben we namelijk hard gezwoegd boven de wolken. Maar voordat we daar meer over vertellen, eerst nog even terug naar de dagen daarvoor.

Vorige week vrijdag, de dag na het laatste verslag, hebben we Bafut bezocht. Hier hebben we een ziekenhuis en revalidatiecentrum bezocht. Super leuk om te zien waar alle kinderen met orthopedische operaties naar toe gaan, wat voor hulpmiddelen ze krijgen en hoe ze gaan revalideren. Dit maakte voor mij (Melanie) de cirkel rond na de kinderen te hebben opgevolgd en behandeld de laatste weken. Vervolgens hebben we nog het paleis van de Fon gezien. Iets waarvoor je veel bijgeloof moet hebben, bijvoorbeeld dat een poppetje uit hout gesneden vertelt aan de mensen wanneer er iets gestolen is. Ah fijn, we hebben ons weer verdiept in de cultuur, historie en realiteit gezien en hebben het toch maar weer even gezien.

Zaterdag hebben we een rustige dag gehouden. De koffers moesten wederom weer ingepakt worden, laatste souvenirs moesten ingeslagen worden en vooral rust, want het pittigste van onze vakantie stond ons nog te wachten.

Zondagochtend om half 7 hebben we Bamenda verlaten. Op weg naar Buea. Eerder dan verwachten kwamen we hier al om half 2 aan. Aangezien er in Buea zelf niet veel te doen is konden we dat geen wat voor maandag gepland stond alvast doen. Namelijk, het regelen van de beklimming van Mount Cameroon. Zo zegt zo gedaan, en doordat we vroeg waren en dus ook vroeg naar bed konden besloten we om maandag al aan de klim te beginnen in plaats van dinsdag. Ja mensen, het is maar goed dat jullie onze planning niet van te voren wisten, want die is ondertussen al zo vaak veranderd.
’s Avonds moesten we buiten de deur eten. Nog gewend aan de prijzen van Njinikom en Bamenda gingen we met 7500 op pad. Eenmaal met de rekening in onze handen besefte we dat we het niet gingen redden. We kwamen 25 frank te kort, omgerekend dus 4 cent. Een zielige 4 cent kwamen we te kort. Gelukkig deed de serveerster niet moeilijk en hebben we terug gelopen naar het resthouse. Het klinkt misschien als een sterk verhaal, maar is ons toch echt overkomen. Gelukkig konden we er heel hard om lachen en hadden we een mooie warming up voor de berg, want het was al met al toch een uur lopen.

Maandagochtend om 8 uur ontmoette we onze gids en drager van onze spullen. Er moesten nog wat dingen geregeld worden en dan zouden we kunnen vertrekken. Uiteraard duurde dit regelen iets langer dan gehoopt. Maar goed we begonnen. Eerst door het woud, 4 uur in totaal. Met onderweg 1 hutje waar we hebben gegeten. Na het woud begon dan toch echt de berg. Op deze eerst dag hebben we daar nog 3 uur op gelopen. 7 uur totaal dus op de eerste dag. Bij de slaapplaats aangekomen hebben we gegeten, de gids maakte spaghetti voor ons, en zijn we vroeg gaan slapen. We waren bek af. Helaas kwamen we er op het moment dat we lekker wilde gaan slapen achter dat we geen slaap matjes hadden gekregen, zoals beloofd. Het enige wat we dus hadden was een tentje, allebei een slaapzak en een gevoelstemperatuur van 5 graden. Met 2 paar sokken, 2 broeken, shirt met lange mouwen, een vest en een slaapzak dit helemaal dichtgeknoopt zat gingen we de nacht in. Wat een barre nacht is dat geweest. Op een gegeven moment voel je elke steen wel in je lichaam staan en weet je niet meer hoe je moet liggen. En dat terwijl je zo graag wilt slapen, want je weet dat je de volgende dag weer 10 uur moet lopen.
Ah fijn, met bij sommige mensen onder ons (genaamd Melanie) was de motivatie gezakt tot onder het diepte punt. Gelukkig was daar de andere M, Martijn, om haar weer een beetje motivatie te geven. Met heel wat frustraties en heel wat doorzettingsvermogen hebben we uiteindelijk de top wel bereikt. En nog sneller dan verwacht ook. Overigens was het op dat moment 2 graden, met een gevoelstemperatuur van ver onder 0. Het waaide heel hard en sokken werden vanzelf wanten, man wat was het koud. Op de top dus alleen even snel een foto gemaakt en snel weer naar beneden gegaan in de hoop dat het snel warmer zou worden. Eenmaal weer een paar honderd meter gezakt begon de weg met alleen maar lavasteen. Tussendoor kregen we nog een klein beetje regen waardoor we hadden besloten niet te stoppen, maar door te lopen. Hierdoor waren we wederom weer sneller dan normaal. In combinatie met de afgelopen nacht in ons hoofd en de berekening van onze gids (die dus echt niet kan berekenen en inschatten) hadden besloten om de hele tour op de tweede dag af te maken. Zoals de berekeningen hadden gezegd zouden we om maximaal 8 uur thuis zijn. Prima, dat zou maar even in het donker zijn, maar snel vaart maken en doorlopen. Ondertussen sloeg het landschap echt helemaal om. Zó groen, zó mooi! En daarna weer zó zwart en zó groen recht tegenover elkaar bij de vulkaan. Onbeschrijfelijk. Dat was echt genieten en maakte het allemaal waard. Met nieuwe energie op naar de laatste paar uurtjes. Die laatste paar uurtjes duurde alleen langer dan verwacht. Het woud koste veel tijd en zeker toen het donker werd. Met echt niet veel pauzes, een paar keer vallen tussen door en wat mierenbeten verder waren om 23:00 dan eindelijk beneden. En om 24:00 eindelijk weer in de kamer van het resthouse. Het heeft ons bloed (niet letterlijk), zweet(héél letterlijk) en tranen(ook letterlijk) gekost. Maar we hebben het wel geflikt! Samen, elkaar er door heen gesleept en de top bereikt. De hoogste berg van noord west Afrika kunnen wij in ieder geval van onze bucket list afstrepen. Daarbij hebben we zelfs geschiedenis geschreven, want we zijn de eerste toeristen die de 3 daagse toer in 2 dagen hebben gedaan.

Vandaag zijn we weer verder gereisd. Naar Limbe om precies te zijn. Het was heerlijk om, hoe basic het vorige resthouse ook was, weer op een matras te slapen. We hebben dan ook aardig wat uurtjes weer kunnen maken waardoor we gelukkig de energie konden op brengen om verder te reizen. Rond het middag waren we gesetteld in onze wederom nieuwe kamer. Eindelijk na 3 maanden wat luxe. En dat hebben we echt even nodig. Ik, Melanie, loop er bij als een vrouw van 80 door een overbelaste enkel door de klim en met veel te veel blaren. En Martijn loopt ook nog niet helemaal soepeltjes zoals normaal. Maar we zijn blij dat we het gedaan hebben en hebben er een voldaan gevoel bij. Daardoor genieten we nu extra van de luxe en de tijd die we hebben om te ontspannen. Daarom hebben we vanmiddag heerlijk aan het zwembad gelegen met uitzicht op het strand. Dit geeft nu echt het ultieme vakantiegevoel! Daar gaan we de komende dagen nog even volop van genieten!

We doen ons best om zo bruin mogelijk terug te komen zodat we tussen het slechte weer in Nederland, af en toe zelfs wit begrepen we?!, nog meer opvallen :-) Veel verdere info over de omstandigheden in Nederland willen we trouwens niet, daarvoor genieten we te veel hier en willen we dat eigenlijk nog niet missen :-) Maar het einde komt toch al weer bijna inzicht…

Tot snel allemaal!