extra verslag -- veel indrukken

Lieve mensen,

Deze tijd in Kameroen maak ik veel mee. Hele leuke dingen, maar ook heftige dingen. Zo waren ook de laatste dagen weer vol met nieuwe ervaringen, veel gezien en veel gehoord. Elke dag schrijf ik voor mezelf alles al op in een schrift. Ik vond het nu te veel informatie om jullie pas volgende week weer van een verslag te voorzien. Ook is het schrijven van deze verslagen een uitlaat klep voor mijzelf. Ik hoop dat jullie geen bezwaar hebben tegen een extra verslag, zo wel dan gewoon lekker niet verder lezen :-)

De laatste keer dat ik voor jullie schreef zat ik midden in een nachtdienst. De tweede en dus ook de laatste. Deze verliep gelukkig veel voorspoediger dan de eerste! Ik wist wat mij te wachten stond nu en welke uren het zwaarste zouden gaan worden. Eenmaal thuis sliep ik nog tot half 2 en zijn we ’s middags de berg afgelopen richting de winkeltjes. Het ziekenhuis is namelijk het hoogste gelegen op de berg, dus ook het dorp Njinikom is het laatste dorpje. Vandaar dat wij altijd spreken over ‘’we gaan even naar beneden’’ dan weten gelijk alle huisgenoten dat je naar de winkels gaat. Donderdag merkte ik de schade van het toch minder slapen wel. Ik had die dag weer een avonddienst en lag daarna vroeg op bed. Avonddiensten vind ik altijd heel fijn om te werken. Als het niet druk is met onverwachtse dingen dan is er tenminste nog eens de tijd om een praatje te maken met de patiënten en om eens wat te dollen met alle kinderen. Ook hebben collega’s dan meer tijd waardoor het eigenlijk altijd wel gezellig is en ze ook meer tijd hebben om dingen uit te leggen.

Gisteren, vrijdag, had ik weer een avonddienst. Deze was druk! Het begon redelijk rustig, maar op den duur werden er 4 nieuwe patiënten binnen gebracht. Bij één van hen heb ik het infuus geprikt en jawel deze keer ging het goed!! Super blij dat het bij de tweede keer proberen in de praktijk goed ging!
Even later moest één van de patiënten schone kleding aankrijgen. Dit is één van de taken van de familie hier. Doordat de patiënt bedlegerig is wilde zijn familie hier hulp bij. Wij als verpleegkundige hebben hem hulp geboden. Lees: familie wast, kleed aan en doet alles en de verpleegkundige helpt met de patiënt in de juiste positie krijgen en pakt schone spullen. In Nederland zou dit omgedraaid zijn, als familie helpt. Wel interessant om eens te zien hoe ze hier in Afrika de zogenoemde ADL verlenen. Dat ging wel eventjes anders. Zo moest de patiënt ook een nieuwe condoomkatheter krijgen. Nergens in het hele ziekenhuis was er één te vinden. Net zoals de juiste maat sondekatheter nergens in het ziekenhuis was de dag ervoor. Nu hebben ze de condoomkatheter dus gemaakt met een handschoen. Al ben je van te voren nog niet creatief, word je dat hier wel. Zo ook met een puf geven. Hiervoor hebben ze geen voorzetstuk en gebruiken ze dus een plastic drinkflesje. En zelf worden we in huis ook steeds creatiever. We hebben namelijk geen strijkijzer, maar een pan met kokend water erin en dan over je kleding gaan werkt ook best.

Gisteren tijdens de avonddienst is er helaas een baby van 7 dagen oud overleden. Dit zat er al 3 dagen aan te komen en gezien haar gezondheid is het voor de baby zelf ook beter, maar het is wel harde realiteit. Ik was me heel de week al aan het afvragen in hoeverre de moeder was ingelicht over de situatie, want verpleegkundige overleggen hier niet veel met de familie. Ik kreeg van verschillende collega’s al te horen dat dat lastig was en dat de dokter dat hoort te doen. Gisteren heb ik het toch eens nagevraagd bij één van de dokters, een Amerikaanse, en zij vertelde mij dus dat dat hier echt not done is. Wanneer je dat uitspreekt zeg je eigenlijk dat je geen hoop meer hebt en ook geen geloof meer dat God het zou redden. Het enige wat je hier dan kunt zeggen is ‘’pray for this child’’. Ze houden zich altijd, hoe schrijnend de situatie ook is, vast aan hun geloof en blijven hopen en bidden dat er een wonder zal gebeuren.

Zo kan het op één werkshift dus de blijdschap van het goed gelukte prikken in een paar minuten omslaan naar bedroefdheid om de baby. En zo is dat met je persoonlijke emoties ook, ups en downs volgen elkaar snel op.

Het leven in het huisje voelde in het begin als een beetje kamperen. Je loopt met je handdoekje om naar de douche, want je kan nergens je spullen kwijt, spoelde de wc toen nog door met water, douchen is met koud water en zo ook afwassen. En sinds we met 9 zijn hebben we niet genoeg bestek, borden en bekers meer. Maar eigenlijk vind je daar al snel je weg in en wende dat heel snel. Echter zitten we nu sinds gisterenochtend zonder water. Iets wat maar heel zelden voorkomt, aangezien dit huisje sinds kort op water van het dorp is aangesloten. Maar nu dus al meer dan 24 uur. Na lang hebben afgewacht of het nog terug zou komen, zijn we sinds gisterenavond toch maar water gaan halen bij het ziekenhuis. Dit betekend de berg af met een stuk of 8 lege emmers en de berg weer op met 8 volle emmers. Gelukkig hoeven we niet zoals sommige Afrikanen 3 km te lopen. Het is dus weer een soort van douchen met bakjes en afwassen opsparen en dan alles in één keer doen. als je tenslotte met 9 mensen leeft, 9 mensen willen douchen, 9 mensen willen de wc doorspoelen, 9 mensen hebben afwas, 9 mensen willen water om te kunnen koken en de meeste van de 9 mensen zijn koffie of thee drinkers, dan moet je gaan nadenken wanneer, welk en hoeveel water je waarvoor gebruikt. Tot nu toe gaat het goed, maar het zal toch wel fijn zijn als het snel weer terug komt. (zeker voor de meiden die eergisteren nacht 3 bevallingen hebben gedaan en daarna nog niet hebben kunnen douchen… :-) )

Ook hadden we van de week ons eerste huisdier! Ieeeeellll! Ik heb hem gelukkig niet gezien, maar een huisgenoot wel, want hij zat lekker aan hun brood te eten. Het is dus een soort van rat zo groot als een kat en met een dikke verschrikkelijke staart en op hoge poten. Heel blij dat ik hem niet gezien heb. Niemand heeft hem na die ene meer gezien dus ik hoop dat hij of zijn vriendjes even wegblijven!

Het gaat nog altijd goed hier, op stage heb ik echt mijn draai gevonden. Mag nu veel meer. Medicijnen doe ik zelfstandig, pleeg telefoontjes, doe de administratie van nieuwe patiënten, dus ik draai eigenlijk lekker mee. Heerlijk! Vanaf maandag op de dispensary, de medicijn afdeling, voor één week.

Lieve mensen, heb een fijn weekend! Voor de gene die vakantie hebben, heb een fijne vakantie! Ik begin zo weer aan een avonddienst en morgen nog een dagdienst. Woensdag heb ik weer een vrije dag. Zes dagen per week stage, dus lekker bezig.

Tot het volgende verslag weer! Liefs.