Bye bye zwaai zwaai Njinikom

Hallo lieve volgers,

Wauw, wat verbaas ik me elke keer weer wie mij allemaal volgen. Super tof, bedankt voor jullie trouwe support!

Ondertussen zit de stage er op… Heel gek, het besef is nog niet helemaal geland. Maar dat maakt nu wel dat jullie recht hebben op een eerder verslag dan normaal. Dus eventjes een keer een verslag voor het weekend in plaats van in het weekend.

Het waren drie drukke laatste dagen. Maandagochtend heb ik Martijn heel het ziekenhuis laten zien en wilde vele collega’s hem ook ontmoeten. Ik heb weer heel wat complimentjes in the pocket wat voor handsome boy ik aan de haak heb geslagen :-) Heel fijn om iemand te kunnen zien waar je drie maanden hebt gewoond en waar je een hele tijd en heel wat daagjes hebt gewerkt. Iemand die nu de verhalen echt gaat snappen  ’s Middags heb ik gewerkt. Het was rustig. Of eigenlijk, het was niet rustig, maar we hadden geen steriele pakketjes om de wondzorg te doen dus deden we geen wondzorg. Tja, dan wordt het gelijk rustig. En natuurlijk werd er niet verder nagedacht over een oplossing. Ah fijn, dan maar wat extra cottom vouwen. Maandag was één van de huisgenoten jarig en hebben we ’s avonds heerlijk pizza gegeten en een wijntje gedronken. Dinsdag stond er voor ons allemaal weer een vroege dienst op de planning en dus gingen we netjes op tijd naar bed.
Dinsdag heb ik dus een vroege dienst gewerkt. Mijn laatste officiële stagedag. Maar zo voelde het niet, verre van zelfs! Mede kwam dit doordat ik wist dat we de dag ernaar nog terug zouden komen. Aangezien er vorige week een groep Kameroense studenten van 35 personen is aangekomen, stonden we nu met veel op de afdeling. Dit maakte wel dat we met veel mensen de klusjes konden doen en alles rustiger ging en sneller klaar was. Het was dus een kalme laatste dag. Wel fijn om je laatste dag met niet al te veel hectiek af te sluiten. Martijn was ondertussen die dag op outreach. Met project hope, naar de traditionele healers en een huisbezoek. De outreach die ik vorige week deed. Super interessant en een kei leuke manier om het land te verkennen. Hij heeft veel nieuwe dingen geleerd over de cultuur en kunnen genieten van het landschap. Wanneer twee mensen los van elkaar iets doen levert dat achteraf alleen maar meer bewijsstukken op voor jullie, de foto’s :-)
’s Avonds hebben Martijn en ik geborreld bij de Nederlandse orthopedisten. De mensen waar ik vorige keer over vertelde dat ze zijn gekomen om de x en o benen te opereren. Wat een gezellige mensen en wat een mooi uitzicht heb je toch bij dat huisje! Iets wat hier niet normaal is, maar deze avond wel, gingen we laat naar bed. We hadden echt een gezellige avond!

Woensdag was dan echt de laatste dag rond het ziekenhuis en in Njinikom. We hadden veel te doen. Vooral mensen blij maken en tussendoor onze eigen tassen weer inpakken. En of dat de mensen blij waren! Eerst zijn we met een koffer vol naar het weeshuis geweest, de zuster was er alleen niet, maar de koffer stond er in ieder geval alvast. Later die dag zouden we terug komen. Daarna zijn we alle werkuniformen, handschoenen en spullen bij de hoofdzuster af gaan geven. En uiteraard haar gelijk gedag gezegd. Zij weet het beste hoe ze onder de werknemers kan verdelen zodat het eerlijk gebeurd. Dat komt dus vast wel goed. Vervolgens hebben we nog spullen op de school gebracht. Deze waren van mijn reisgenoot afkomstig die helaas eerder naar huis moest vertrekken. Via haar hebben we ze heel blij kunnen maken, ieder kind heeft een potlood erbij. Het lijkt iets simpels, maar voor sommige van de kinderen is dit helaas al te duur. En daardoor mogen ze dan niet naar school komen. Gelukkig kunnen ze nu met alle spullen even vooruit. Tussendoor werd mijn koffer ingepakt en werd er nog even snel wat gegeten enzovoort. Daarnaar zijn we alle kinderen van het ziekenhuis nog blij gaan maken. Ja ja, we hadden zoveel dat we geen één hebben overgeslagen. We kwamen met 3 volle plastic tassen en 1 volle rugtas aan. Wat waren ze blij!! Wat konden we ze veel geven. Inclusief sommige ouders. Fantastisch om die blijde gezichten te zien, nu hebben ze iets te doen terwijl ze 4,6 of 10 weken op dat bed zitten. We kwamen nog met een halve volle plastic tas thuis, deze gaan de huisgenoten weer uitdelen later deze week. Zo blijft het ook leuk voor de kinderen :-)
Vervolgens hebben we het weeshuis ook zo blij gemaakt! Ze waren verbaasd hoe vol de koffer zat. We hebben de kinderen wat kleren aangetrokken en bewijs foto’s gemaakt. Ook waren ze zo blij met al mijn hulp van de laatste weken. Zo ook het schema, oefeningen en ontwikkelingsleeftijden die ik heb achter gelaten. Dan weet je waar je het al die weken voor hebt gedaan.
Helaas begon het rond etenstijd te regenen en hebben we uiteindelijk besloten om niet uiteten te gaan. In stijl dus maar afgesloten met spaghetti met rode saus. Vervolgens moest ik bij Jennifer nog mijn eind evaluatie ophalen en de laatste dingen omtrent school regelen. We konden dus niet heel lang nog met de huisgenoten gezellig zitten. Jammer, maar gelukkig had ik daar al hele gezellige tijden mee gehad. Bij Jennifer hebben we nog wel een tijdje gezeten om alles rond te krijgen. Het blijft heel wat schrijfwerk altijd. Ook hebben we het nog over de hepatitis B vaccinaties gehad. Een huisgenootje heeft ook nog geld in gelegd, wat maakt dat we nu 56 verpleegkundige zowel de test als alle vaccinaties kunnen geven. Dit betekend dat ze levenslang beschermt zijn. En 56 is de helft van al het personeel! Super goed, hopelijk komt er later nog iemand met gesponsord geld en is dadelijk de andere helft ook gevaccineerd. Mijn eindbeoordeling was super goed. Iedereen die ik deze dag gesproken had was zo blij, tevreden en vroeg wanneer we samen terug kwamen. Heel fijn om zo positief af te kunnen sluiten.

En toen, vandaag, stond de wekker een uur vroeger dan normaal. Namelijk 5 uur. Tussen 6 en half 7 zouden we namelijk opgehaald worden door een zuster en zou zij ons naar Bamenda brengen. De vakantie is namelijk sinds van officieel gestart!! :-) En zelfs nog iets eerder. Om 10 voor 6, wij nog rustig aan ons ontbijt, toerde de chauffeur al. Snel naar buiten met de spullen en alle huisgenoten snel uit hun bed gerend om nog snel een knuffel te kunnen geven. Uiteindelijk waren we rond half 8 bij ons eerst rest house. Wat geeft het mij een rust om te weten dat de stage er nu op zit en écht even mag relaxen. Even alles mag laten voor wat het is en, al zeg ik het zelf, van een welverdiende vakantie mag genieten. We hebben dan ook al heerlijk genoten van de rust en alles lekker op het gemakje gedaan. Lekker gegeten, de main market bezocht en souvenirs gekocht. Vanaf nu aan geen stagiaire meer, maar een toerist.

De stageperiode zit er nu dus op en de vakantieperiode van een kleine twee weken gaat beginnen. Het was een periode met ups, maar ook zeker met downs. Het was een hele bewogen periode.
Zo heb ik echt een hele hoop kunnen zien. Van bevalling, echo’s, besnijdenis, mensen met HIV, de diepste of grootste wonden ever tot aan operaties van x en o benen en zelfs een amputatie. Zo veel up momenten. En dan nog niet eens de kleine dingen meegerekend, waar ik soms nog wel meer van genoot. Maar helaas waren er ook grote down momenten. Soms gewoon de kleine baal momenten van de cultuur verschillen, maar ook de inbraak, mijn onverwachtse terugkeer naar Nederland en mijn huisgenoot haar eerdere vertrek. Een paar weken geleden las ik het volgende stuk in een tijdschrift: Het leven is als waren als golven die op de kust beuken, en wij zijn dan de mensen die in zee zwemmen. Net als je zeker weet dat het water weer kalm is, komt er weer een golf die over je hoofd heen slaat. Als je elke keer dat het water rustig is denkt; ah, vanaf nu kan ik relaxen, zul je steeds teleurgesteld zijn wanneer er een golf komt. Maar als je constant voorbereid bent op de volgende golf heb je constant stress. De truc is om met de golven mee te deinen om lekker rond te dobberen als het kalm is en de golven op te vangen wanneer ze op je af komen. En dat is wat ik hier heb proberen te doen. Als het ene leek geweken en er een up moment kwam de volgende golf al weer sneller dan verwacht. Vandaar dat het een hele onrustige periode was, maar ik heb mijn beste gedaan om zo veel mogelijk rond te dobberen en de golven op de vangen. En ik denk het me uiteindelijk best aardig is afgegaan.

Laatst, op de eerste operatiedag, zong een dokter en ik mee met een nummer wat op stond. Zij hadden altijd eigen muziek mee. Het nummer was ‘nobody said it was easy’. En zo is was het maar net. Zij hadden een tegenslag achter de rug met het aantal kinderen en voor mij zat de periode er bijna op. En inderdaad niemand had gezegd dat het makkelijk zou worden. Maar we hebben er ons wel door heen geknokt, uiteindelijk veel geleerd en veel gedaan.


Kortom het is ook zeker een ervaring die ik niet had willen missen en die mijn wereld wederom weer vergroot heeft. Ik kan weer een onvergetelijke ervaring aan mijn lijstje toevoegen. En nu van een, al zeg ik het zelf, welverdiende vakantie genieten.


De reisverslagen wat betreft de stage zitten er dus op. Zolang we wifi hebben ga ik mijn best doen om jullie ook van verslagen te voorzien van de vakantie. Hopelijk lukt dat een beetje en anders tot snel in NL!

Liefs,
M & M