Typisch Afrikaanse week
Blijf op de hoogte en volg Melanie
10 April 2016 | Nederland, Nederland
Happy Sunday,
Voordat ik jullie weer op de hoogte ga brengen van afgelopen week wil ik eerst even terug naar vorig weekend. Sorry alvast dus als dit een langer verslag gaat worden. Vorige keer vertelde ik jullie dat we op zaterdag de hill Boyo beklommen hadden. Wat ik er alleen niet bij vertelde is dat er tot halverwege deze hill nog mensen wonen. In elk droogseizoen lopen deze bewoners helemaal de hill op om droog gras te verzamelen en het dak van hun huis te maken. Elk jaar. En nu hebben wij dat dus ook gedaan, nog meer op gaan in de cultuur kan haast niet toch? :-) Ook lopen alle kinderen uit het dorp op 1 mei, de dag van de arbeid, deze hill op. Tot en met het kruis. Helemaal zelfstandig, want hun ouders en leerkrachten gaan naar een ander dorp om te marcheren. Maar dan zijn er ook nog mensen die geloven dat er slechte geesten op deze hill zitten en dat je hem daarom maar één keer per jaar mag beklimmen. Dit brengt ons weer bij deze week.
Afgelopen maandag zat ik namelijk niet als werknemer in het ziekenhuis, maar als huisgenoot van een patiënt. Eén van de meiden heeft namelijk zaterdag boven op de berg haar enkel gebroken. Zullen die slechte geesten er dan toch zitten? Gekkigheid natuurlijk, het was een onschuldige val met dat zij van een steen afstapte. Een onschuldige val, maar helaas met grote gevolgen. Maandagochtend en dinsdagochtend zaten wij samen in het ziekenhuis en woensdagochtend is zij vertrokken richting Douala om ’s avonds het vliegtuig terug naar huis te pakken. Gelukkig bleek eenmaal in Nederland dat zij niet geopereerd hoefde te worden, maar uiteraard wel in het gips.
Deze hele week stonden we met zijn drieën bij project hope. Er werden veel dingen aan ons beloofd, maar helaas was de werkelijkheid elke keer dat we heel lang moesten wachten, dat de beloftes niet nagekomen werden en we uiteindelijk grotendeels van de tijd administratief werken moesten verrichten. {vandaar de titel van deze blog :-)} Omdat onze tijd hier met de dag korter wordt en we er alles uit willen halen wat er uit te halen valt hebben we hiervoor een stokje gestoken en zijn we er zelf achteraan gegaan om van deze week toch nog een onvergetelijke week te maken. Daardoor liep deze week anders dan anders en zal ik daarom ook de week even per dag beschrijven om het zo overzichtelijk mogelijk te houden.
Dinsdagmiddag zouden we eigenlijk heel de dag op outreach gaan. Door een miscommunicatie en een fout dat nog steeds niemand begrijpt gingen we pas na lang wachten om 12 uur op outreach. Aangezien het ’s middags altijd begint te regenen konden we nu niet veel meer zien. Ach ja, alles wat we zouden kunnen zien was mooi meegenomen. Vol goede moed dus op de bike gestapt. Wat een zaligheid, zo’n bike! Na ongeveer een half uur moesten we van de goede weg af om bij iemand op huisbezoek te gaan. We gingen het modder padje op, maar doordat de paden dus niet droog waren gingen we al snel bijna onderuit met de bike. We besloten dus om het laatste half uur te lopen. Over de smalle modder padjes kwamen we uiteindelijk bij een vrouw van ongeveer 38 jaar dat als complicatie van de HIV iets met haar spieren had. Ze lag al 3 jaar lang in bed. We vroegen haar of ze nog wel van haar dagen kon genieten. Hier op antwoorden zij dat ze dat niet meer kan en wacht op de dag dat God haar komt halen. Op het laatste, voordat we weggingen, vroegen we of zij nog iets aan ons wilde vertellen. Zij zei dat ze het waardeerde dat wij, als blanke, helemaal naar haar toegekomen waren om haar te zien. Dit motiveerde haar om weer te gaan proberen uit bed te komen. Het leven hier wordt al ‘normaal’ voor ons en je hebt niet elke dag het gevoel dat je echt iets betekend, maar een vrouw als deze bevestigd maar weer even dat je door er gewoon te zijn en jezelf te zijn je echt wel iets betekend. Dit maakte onze dag helemaal goed en begonnen we aan de terugreis met 4 op 1 bike, aangezien de andere bike een lekke band had.
Woensdagochtend hebben we eerst even wat tijd doorgebracht in het weeshuis. Nog één van de kids te gaan en dan zijn ze allemaal gecheckt met het van Wiecherschema. Om elf uur moesten we bij project hope komen om onze eerste educatie les te geven. Vervolgens moesten we wachten tot één uur. En mochten we eindelijk onze educatie les geven. Het was voor kinderen van 6 tot 9 jaar. We hebben het over algemene hygiëne gehad. Doormiddel van een toneelstukje. Je kent het wel, met twee personen vorm je een dwergmens doormiddel van beide personen de armen te gebruiken. De achterste persoon als daadwerkelijke armen en van de voorste persoon de armen als benen. Voor de Afrikanen een echt mysterie hoe dat dwergmensje gevormd was! Het dwergmensje had de naam Blessing gekregen. Blessing sliep en moest naar school. Blessing haar moeder hielp haar hierbij. Zo hebben we de kinderen en ouders vertelt wat je allemaal moet doen vanaf het moment dat je wakker wordt totdat je naar school gaat. Het sloeg goed aan, de kinderen en ouders begrepen het en hadden plezier. Het was het lange wachten waard!
Donderdagochtend deed ik in plaats van mijn witte pakje, een groen pakje aan. Ik stond namelijk een ochtend op de OK. Vet interessant! Het waren twee patiënten die ik gezien heb. Eén met twee fracturen in zijn bovenbeen waar twee metalen plaatjes tegen aangeschroefd werden. En één met een fractuur in zijn onderbeen. De fracturen in het bovenbeen waren nog niet helemaal door gebroken, maar ze braken het expres tijdens de operatie. Ook haalde ze nog vrij veel bot weg. Vervolgens zette ze het in de juiste positie en werden de metalen plaatjes er aangeschroefd. Het was net een meubel van de Ikea in elkaar zetten. Geen duidelijke handleiding, een schroef te klein of te groot en nog opvullen met weggehakte stukken bot. Super interessant om te zien en heel blij dat ik deze kans ook nog aangegrepen heb.
Na 5 uur op de OK gestaan te hebben ging ik gelijk door naar project hope. Wederom weer educatie geven. Dit keer voor kinderen van 9 tot 13 jaar. Omdat ze het toneelstukje zo leuk vonden zijn we hier weer mee begonnen. Vervolgens had ik een les voorbereid over tandenpoetsen. Deze les was van te voren doorgekeken door de coördinator van project hope. Hij zei dat ze momenteel nog wachten op geld uit Amerika en met dat geld gaan ze tandenborstels enzovoort kopen om in de dorpjes uit te kunnen delen. Hij vroeg of hij mijn les mocht houden, omdat hij hem zo goed vond en dan heel graag wilt gebruiken tijdens het uitdelen van de tandenborstels. Natuurlijk mag dat, ik voel me vereerd! Zeker in combinatie met het compliment over mijn Engels. Is er in ieder geval iets vooruit gegaan deze periode :-) En misschien had de coördinator inderdaad wel gelijk, want de les sloeg heel goed aan. De kinderen en ouders deden leuk mee en waren oprecht geïnteresseerd. Dankzij jullie hebben we het ook gelijk in de praktijk kunnen brengen! Ik heb uiteindelijk 39 zakjes kunnen maken bestaande uit 2 tandenborstels en 1 tandpasta. Super blij mee, onwijs bedankt iedereen!! Ik heb de helft gebruikt tijdens deze les en kan de andere helft dus nog aan uitdelen. Sommige van deze kinderen komen uit zo’n armoede dat ze niet eens het geld hebben om een goede tandenborstel van 200 frank of een minder goede van 100 frank te kunnen kopen. 100 frank is € 0.15 en 200 is dus € 0.30. Enkele van hen hebben ook zes uur gelopen om bij deze les te kunnen zijn. Hoe fijn om ze dus dit pakketje te kunnen geven..?! Bedankt iedereen!
Vrijdag zijn we heel de dag op outreach geweest. Super interessant en veel informatie. Eenmaal thuis waren we moe van alle indrukken. We hebben eerst 2 huisbezoeken gedaan, echt in de bush! De heenweg knepen we hem wel even een paar keer op de bike, maar we zijn er veilig gekomen. En vervolgens zijn we twee traditionele healers gaan bezoeken. Eentje die kanker probeert te genezen en eentje die mensen met psychische problematiek opvangt en probeert te genezen. Bij deze laatste moesten we toch wel even twee keer kijken. Dat wat in Nederland vele jaren geleden gebeurde is hier nog werkelijkheid. Mensen zaten met een ketting en twee sloten vast gebonden. Omdat ze of agressief waren of te veel weglopen. Zo had er eentje bijvoorbeeld wanen en dacht dat hij de baas was van alle winkeltjes enzovoort. Daardoor liep hij elke keer weg naar de winkels. Nu zitten zijn voeten dus vast geketend. Ik kan er nog niet al te veel over vertellen aangezien één van mijn trouwste lezers dit allemaal nog met eigen ogen gaat ziet binnenkort.
Hoe dan ook genoten we van de tochten op de bike, wat heuvel af lekker snel gaat en gewoon een kwestie is van je motor afzetten en bij remmen en heuvel op allemaal zoveel mogelijk naar voren leunen in de hoop dat je de heuvel op raakt. En dan dat prachtige landschap. Op welke stage ga ik dit ooit nog eens meemaken? Geen één denk ik, dus we hebben volop genoten! Ook een heerlijke manier om alles al een beetje te verwerken en letterlijk uit te waaien.
Gisteren was ik voor het eerst in deze drie maanden een keer alleen thuis. De anderen waren naar Bamenda. Wat een zaligheid! De rust in huis, heerlijk. Ik heb er op en top van genoten en mezelf lekker uit geleefd in de keuken met een muziekje op. Een brownie en chocoladebroodjes waren het resultaat. Vandaag kunnen we dus nog even nagenieten. :-)
Zoals verwacht is het een lange blog geworden dit keer, hopelijk heeft niemand daar bezwaar tegen. Als afsluiter staan er hieronder nog wat ‘wist je datjes’.
Allemaal alvast een goede week gewenst!
Wist je datjes:
- Regenbuien hier gelijk kei harde regenbuien zijn
- Het verschil tussen Nederland en België in sommige opzichten echt al groot is. Zo mag je daar bijvoorbeeld niet achterop de fiets zitten en heeft een huisgenootje van de week voor het eerst een stroopwafel gegeten
- Iedereen vraagt of ik nog terug kom, omdat ze me allemaal zeggen te gaan missen
- Alle huisgenootjes inclusief mijzelf van de week minimaal één keer over muizen of inbrekers hebben gedroomd
- Het avocadoseizoen bijna voor bij is. En ook het ananasseizoen, maar dat het mangoseizoen begint
- Komende week de week met de kinderen met x en o benen gaat beginnen. Het Nederlandse orthopedisch team is veilig geland
- Dat ik over 3,5 week al weer thuis ben
- Het toilet en douche zijn gefikst en het nu zo goed als normaal werkt en we bijna altijd warm water hebben
- Hoe schoon we de keuken ook houden, er toch altijd veel vliegen blijven. Welcome in Africa
- Ik misschien nog wel over mijn muizenfobie heen ga komen? Het zijn er zo veel hier, ook overal op de afdelingen. Heb er nog nooit zoveel gezien in zo’n korte tijd
- Tijdens één van de outreach er cavia’s in huis liepen om op te eten
- Wist je dat ze cavia’s pig’s noemen en een muis een rat
- Het nog steeds in de zon rond de 30 graden is, maar dat wanneer het regent of heeft geregend het koud is
- Nu met het regenseizoen de natuur bijna met de dag groener en groener wordt. Zo mooi!
- Over zes dagen de liefste jongen deze kant op komt :-)
Voordat ik jullie weer op de hoogte ga brengen van afgelopen week wil ik eerst even terug naar vorig weekend. Sorry alvast dus als dit een langer verslag gaat worden. Vorige keer vertelde ik jullie dat we op zaterdag de hill Boyo beklommen hadden. Wat ik er alleen niet bij vertelde is dat er tot halverwege deze hill nog mensen wonen. In elk droogseizoen lopen deze bewoners helemaal de hill op om droog gras te verzamelen en het dak van hun huis te maken. Elk jaar. En nu hebben wij dat dus ook gedaan, nog meer op gaan in de cultuur kan haast niet toch? :-) Ook lopen alle kinderen uit het dorp op 1 mei, de dag van de arbeid, deze hill op. Tot en met het kruis. Helemaal zelfstandig, want hun ouders en leerkrachten gaan naar een ander dorp om te marcheren. Maar dan zijn er ook nog mensen die geloven dat er slechte geesten op deze hill zitten en dat je hem daarom maar één keer per jaar mag beklimmen. Dit brengt ons weer bij deze week.
Afgelopen maandag zat ik namelijk niet als werknemer in het ziekenhuis, maar als huisgenoot van een patiënt. Eén van de meiden heeft namelijk zaterdag boven op de berg haar enkel gebroken. Zullen die slechte geesten er dan toch zitten? Gekkigheid natuurlijk, het was een onschuldige val met dat zij van een steen afstapte. Een onschuldige val, maar helaas met grote gevolgen. Maandagochtend en dinsdagochtend zaten wij samen in het ziekenhuis en woensdagochtend is zij vertrokken richting Douala om ’s avonds het vliegtuig terug naar huis te pakken. Gelukkig bleek eenmaal in Nederland dat zij niet geopereerd hoefde te worden, maar uiteraard wel in het gips.
Deze hele week stonden we met zijn drieën bij project hope. Er werden veel dingen aan ons beloofd, maar helaas was de werkelijkheid elke keer dat we heel lang moesten wachten, dat de beloftes niet nagekomen werden en we uiteindelijk grotendeels van de tijd administratief werken moesten verrichten. {vandaar de titel van deze blog :-)} Omdat onze tijd hier met de dag korter wordt en we er alles uit willen halen wat er uit te halen valt hebben we hiervoor een stokje gestoken en zijn we er zelf achteraan gegaan om van deze week toch nog een onvergetelijke week te maken. Daardoor liep deze week anders dan anders en zal ik daarom ook de week even per dag beschrijven om het zo overzichtelijk mogelijk te houden.
Dinsdagmiddag zouden we eigenlijk heel de dag op outreach gaan. Door een miscommunicatie en een fout dat nog steeds niemand begrijpt gingen we pas na lang wachten om 12 uur op outreach. Aangezien het ’s middags altijd begint te regenen konden we nu niet veel meer zien. Ach ja, alles wat we zouden kunnen zien was mooi meegenomen. Vol goede moed dus op de bike gestapt. Wat een zaligheid, zo’n bike! Na ongeveer een half uur moesten we van de goede weg af om bij iemand op huisbezoek te gaan. We gingen het modder padje op, maar doordat de paden dus niet droog waren gingen we al snel bijna onderuit met de bike. We besloten dus om het laatste half uur te lopen. Over de smalle modder padjes kwamen we uiteindelijk bij een vrouw van ongeveer 38 jaar dat als complicatie van de HIV iets met haar spieren had. Ze lag al 3 jaar lang in bed. We vroegen haar of ze nog wel van haar dagen kon genieten. Hier op antwoorden zij dat ze dat niet meer kan en wacht op de dag dat God haar komt halen. Op het laatste, voordat we weggingen, vroegen we of zij nog iets aan ons wilde vertellen. Zij zei dat ze het waardeerde dat wij, als blanke, helemaal naar haar toegekomen waren om haar te zien. Dit motiveerde haar om weer te gaan proberen uit bed te komen. Het leven hier wordt al ‘normaal’ voor ons en je hebt niet elke dag het gevoel dat je echt iets betekend, maar een vrouw als deze bevestigd maar weer even dat je door er gewoon te zijn en jezelf te zijn je echt wel iets betekend. Dit maakte onze dag helemaal goed en begonnen we aan de terugreis met 4 op 1 bike, aangezien de andere bike een lekke band had.
Woensdagochtend hebben we eerst even wat tijd doorgebracht in het weeshuis. Nog één van de kids te gaan en dan zijn ze allemaal gecheckt met het van Wiecherschema. Om elf uur moesten we bij project hope komen om onze eerste educatie les te geven. Vervolgens moesten we wachten tot één uur. En mochten we eindelijk onze educatie les geven. Het was voor kinderen van 6 tot 9 jaar. We hebben het over algemene hygiëne gehad. Doormiddel van een toneelstukje. Je kent het wel, met twee personen vorm je een dwergmens doormiddel van beide personen de armen te gebruiken. De achterste persoon als daadwerkelijke armen en van de voorste persoon de armen als benen. Voor de Afrikanen een echt mysterie hoe dat dwergmensje gevormd was! Het dwergmensje had de naam Blessing gekregen. Blessing sliep en moest naar school. Blessing haar moeder hielp haar hierbij. Zo hebben we de kinderen en ouders vertelt wat je allemaal moet doen vanaf het moment dat je wakker wordt totdat je naar school gaat. Het sloeg goed aan, de kinderen en ouders begrepen het en hadden plezier. Het was het lange wachten waard!
Donderdagochtend deed ik in plaats van mijn witte pakje, een groen pakje aan. Ik stond namelijk een ochtend op de OK. Vet interessant! Het waren twee patiënten die ik gezien heb. Eén met twee fracturen in zijn bovenbeen waar twee metalen plaatjes tegen aangeschroefd werden. En één met een fractuur in zijn onderbeen. De fracturen in het bovenbeen waren nog niet helemaal door gebroken, maar ze braken het expres tijdens de operatie. Ook haalde ze nog vrij veel bot weg. Vervolgens zette ze het in de juiste positie en werden de metalen plaatjes er aangeschroefd. Het was net een meubel van de Ikea in elkaar zetten. Geen duidelijke handleiding, een schroef te klein of te groot en nog opvullen met weggehakte stukken bot. Super interessant om te zien en heel blij dat ik deze kans ook nog aangegrepen heb.
Na 5 uur op de OK gestaan te hebben ging ik gelijk door naar project hope. Wederom weer educatie geven. Dit keer voor kinderen van 9 tot 13 jaar. Omdat ze het toneelstukje zo leuk vonden zijn we hier weer mee begonnen. Vervolgens had ik een les voorbereid over tandenpoetsen. Deze les was van te voren doorgekeken door de coördinator van project hope. Hij zei dat ze momenteel nog wachten op geld uit Amerika en met dat geld gaan ze tandenborstels enzovoort kopen om in de dorpjes uit te kunnen delen. Hij vroeg of hij mijn les mocht houden, omdat hij hem zo goed vond en dan heel graag wilt gebruiken tijdens het uitdelen van de tandenborstels. Natuurlijk mag dat, ik voel me vereerd! Zeker in combinatie met het compliment over mijn Engels. Is er in ieder geval iets vooruit gegaan deze periode :-) En misschien had de coördinator inderdaad wel gelijk, want de les sloeg heel goed aan. De kinderen en ouders deden leuk mee en waren oprecht geïnteresseerd. Dankzij jullie hebben we het ook gelijk in de praktijk kunnen brengen! Ik heb uiteindelijk 39 zakjes kunnen maken bestaande uit 2 tandenborstels en 1 tandpasta. Super blij mee, onwijs bedankt iedereen!! Ik heb de helft gebruikt tijdens deze les en kan de andere helft dus nog aan uitdelen. Sommige van deze kinderen komen uit zo’n armoede dat ze niet eens het geld hebben om een goede tandenborstel van 200 frank of een minder goede van 100 frank te kunnen kopen. 100 frank is € 0.15 en 200 is dus € 0.30. Enkele van hen hebben ook zes uur gelopen om bij deze les te kunnen zijn. Hoe fijn om ze dus dit pakketje te kunnen geven..?! Bedankt iedereen!
Vrijdag zijn we heel de dag op outreach geweest. Super interessant en veel informatie. Eenmaal thuis waren we moe van alle indrukken. We hebben eerst 2 huisbezoeken gedaan, echt in de bush! De heenweg knepen we hem wel even een paar keer op de bike, maar we zijn er veilig gekomen. En vervolgens zijn we twee traditionele healers gaan bezoeken. Eentje die kanker probeert te genezen en eentje die mensen met psychische problematiek opvangt en probeert te genezen. Bij deze laatste moesten we toch wel even twee keer kijken. Dat wat in Nederland vele jaren geleden gebeurde is hier nog werkelijkheid. Mensen zaten met een ketting en twee sloten vast gebonden. Omdat ze of agressief waren of te veel weglopen. Zo had er eentje bijvoorbeeld wanen en dacht dat hij de baas was van alle winkeltjes enzovoort. Daardoor liep hij elke keer weg naar de winkels. Nu zitten zijn voeten dus vast geketend. Ik kan er nog niet al te veel over vertellen aangezien één van mijn trouwste lezers dit allemaal nog met eigen ogen gaat ziet binnenkort.
Hoe dan ook genoten we van de tochten op de bike, wat heuvel af lekker snel gaat en gewoon een kwestie is van je motor afzetten en bij remmen en heuvel op allemaal zoveel mogelijk naar voren leunen in de hoop dat je de heuvel op raakt. En dan dat prachtige landschap. Op welke stage ga ik dit ooit nog eens meemaken? Geen één denk ik, dus we hebben volop genoten! Ook een heerlijke manier om alles al een beetje te verwerken en letterlijk uit te waaien.
Gisteren was ik voor het eerst in deze drie maanden een keer alleen thuis. De anderen waren naar Bamenda. Wat een zaligheid! De rust in huis, heerlijk. Ik heb er op en top van genoten en mezelf lekker uit geleefd in de keuken met een muziekje op. Een brownie en chocoladebroodjes waren het resultaat. Vandaag kunnen we dus nog even nagenieten. :-)
Zoals verwacht is het een lange blog geworden dit keer, hopelijk heeft niemand daar bezwaar tegen. Als afsluiter staan er hieronder nog wat ‘wist je datjes’.
Allemaal alvast een goede week gewenst!
Wist je datjes:
- Regenbuien hier gelijk kei harde regenbuien zijn
- Het verschil tussen Nederland en België in sommige opzichten echt al groot is. Zo mag je daar bijvoorbeeld niet achterop de fiets zitten en heeft een huisgenootje van de week voor het eerst een stroopwafel gegeten
- Iedereen vraagt of ik nog terug kom, omdat ze me allemaal zeggen te gaan missen
- Alle huisgenootjes inclusief mijzelf van de week minimaal één keer over muizen of inbrekers hebben gedroomd
- Het avocadoseizoen bijna voor bij is. En ook het ananasseizoen, maar dat het mangoseizoen begint
- Komende week de week met de kinderen met x en o benen gaat beginnen. Het Nederlandse orthopedisch team is veilig geland
- Dat ik over 3,5 week al weer thuis ben
- Het toilet en douche zijn gefikst en het nu zo goed als normaal werkt en we bijna altijd warm water hebben
- Hoe schoon we de keuken ook houden, er toch altijd veel vliegen blijven. Welcome in Africa
- Ik misschien nog wel over mijn muizenfobie heen ga komen? Het zijn er zo veel hier, ook overal op de afdelingen. Heb er nog nooit zoveel gezien in zo’n korte tijd
- Tijdens één van de outreach er cavia’s in huis liepen om op te eten
- Wist je dat ze cavia’s pig’s noemen en een muis een rat
- Het nog steeds in de zon rond de 30 graden is, maar dat wanneer het regent of heeft geregend het koud is
- Nu met het regenseizoen de natuur bijna met de dag groener en groener wordt. Zo mooi!
- Over zes dagen de liefste jongen deze kant op komt :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
