niet alleen maar rozengeur en maneschijn
Blijf op de hoogte en volg Melanie
29 Februari 2016 | Nederland, Nederland
Op het moment dat ik deze blog schrijf weet ik dat er geen internet is. Toch ga ik hem schrijven, want het laatste verslag is al weer langere geleden dan dat jullie van mij gewend zijn. Ik hoop dit verslag zo spoedig mogelijk te kunnen uploaden. Het internet kwam sneller terug dan verwacht :-)
Het laatste verslag is nu 9 dagen geleden. Ik schreef toen onder andere over het baby’tje wat overleden was. De 9 dagen die volgden waren zware dagen. Er gebeurde veel, hier in het kleine dorpje Njinikom.
Zondag de 21ste was mijn laatste dag @ the female ward. Ik kreeg deze dag mijn eigen kamers toegewezen om de zorg aan te verlenen. Dit hield ook in alle sondevoedingsgeven die er op dat moment waren. Leuk en ook leuk druk dagje dus. Na de shift ben ik met samen met drie huisgenoten de berg afgewandeld om helemaal in het dal te zwemmen bij een watervalletje. Super relaxt en echt een magisch sfeertje als je daar zo beneden aankomt. Dat uur wandelen werd dik beloond! Terug was best een pittige klim, zeker met de jeuk van alle mierenbeten, maar dat werd weer beloond met een lekker bordje spaghetti egg eten in de kantine. Al met al zeker een prima dagje dus!
Maandag begon ik op een nieuwe afdeling. De dispensary. Hier zijn verschillende werkzaamheden. Voornamelijk bestaat het uit het pakken van medicatie voor patiënten, uitleggen en geven aan de patiënten en administratie bijhouden. De dispensary is in de zelfde hal als waar de dokters zitten, de huisartsen eigenlijk. Wanneer patiënten hier geweest zijn dan gaan ze met hun boekje naar het hokje waar ze kunnen betalen en vervolgens komen ze dan bij ons hun medicijnen ophalen. Soms komt het voor dat er iemand gelijk opgenomen moet worden dan brengen wij diegene naar de afdeling. Op de dispensary werkt één apotheekassistent en voor de rest alleen maar verpleegkundigen. Hierdoor komt het dus ook weleens voor dat we een wond moesten verzorgen of injecties moesten geven. Ook halen alle afdelingen hier hun medicijnen.
Ook hadden we deze maandag naar 4.5 dag weer water!! Het waterpeil is laag. Het is wachten op het regenseizoen. Daarom hebben we gelijk alle emmers en flessen gevuld die we hadden. Bijna de hele veranda staat vol. Tot nu toe is hij al weer een paar keer uitgevallen, maar kwam hij elke keer weer naar een half uur ongeveer weer terug. Hopen dat het zo blijft.
Het werken in de dispensary, met minder collega’s en die bijna allemaal elke dag werken, maakt dat er een hele gezellige sfeer hangt. Zo is er deze week 3 keer eten meegenomen. Van broodjes met soda tot aan bonen met rijst. Elke keer gingen we dan met zijn alle in de opslagruimte zitten eten. Super tof en zo ook weer wat meer Kameroense dingen geproefd. Zo blij als deze collega’s met me waren, zo blij waren de collega’s van de female ward dat ook. Ze hebben meerdere keren gevraagd of ik terug kwam. Het was heel druk daar. In totaal zijn er deze week 6 patiënten overleden daar. Doordat ik er die week daarvoor nog had gestaan kende ik bijna alle patiënten nog. De overledene gingen van vrouwen rond de 70 tot kinderen van 3 jaar. Sommige hakte er wel even goed in. Triest als een meisje van 3 puur aan ondervoeding overlijdt.
Onderaan ons huisje staat de fare well home. Hier komende overledene te liggen, neemt iedereen afscheid en vervolgens rijden ze met heel herrie weg richting de kerk of begraafplaats. Ze hebben hier geen ambulance, maar op de auto waar de overledene mee wordt vervoert staan dan wel weer ambulance op. Aangezien ze dus altijd voorbij ons huis rijden krijgen we van elke begrafenis iets mee. Van de week was er dus ook een jongen van 10 overleden. Alle schoolkinderen liepen eerst voorbij, lachend en veel muziek aan het maken. Vervolgens kwamen ze nog een keer voorbij, nu heel hard aan het huilen en de kist aan het dragen. Zulke dingen blijven nog lang in je hoofd zitten.
Natuurlijk waren er ook hoogtepunten deze week. Zo zijn we van de week eens naar het weeshuis geweest met bellenblazen. Geweldig!! Die kids genoten zichtbaar. Voor mij was het even geleden dat ik was geweest in verband met vele avonddiensten. Ik kon echt verschil zien bij de kinderen. Niemand trok zich meer terug voor ons en het liefste hingen ze nu allemaal aan onze armen. Zo leuk om die gezichtjes allemaal blij te zien. Je bent er dan zomaar is een uurtje of 1,5 uur. Je helpt met avondeten geven en speelt wat met ze. Maar dat uurtje kan zoveel voldoening geven. Dan kan je nog zoveel medicijnen geven op een dag om iemand beter te krijgen, maar zo’n uurtje met al die blijde gezichtjes geeft mij dan nog meer voldoening. Leuk om ook daar zo beetje bij beetje achter te komen.
Ook zijn we deze week wezen handballen. Zaterdag is er een wedstrijd tegen het andere ziekenhuis. Elke dag wordt er dus getraind. Alle collega’s leer je nu steeds beter kennen en je kan al niet meer over straat zonder hoi te zeggen tegen minstens 1 collega, maar om de collega’s ook op zo’n ontspannen manier tijdens het sporten te leren kennen is toch ook wel heel leuk. En zij vinden het heel leuk dat wij gewoon mee doen en willen leven zoals hun leven. Mijn korfbal en volleybal verleden kwam nog goed van pas. Ik deed het nog best aardig, vonden zij ook ;-) gewoon lekker om zo na je werk even te kunnen ontspannen en op blote voeten, tussen de afrikanen met een fel oranje ondergaande zon te kunnen genieten. Lichtpuntjes zijn dat hier! Enjoy the little things, for one day you will look back and realize they were the big things. :-)
Met alle overledene en alle begrafenissen deze week zat mijn hoofd afgelopen week al goed vol. De ene dag kon ik dit heel goed naast me neerleggen en de andere dag iets minder. Maar gisteren was even de druppel. Het was rustig bij de dispensary en we konden dus gaan helpen op de surgical ward. We hielpen met de wondverzorging. Bizarre wonden! Zo diep tot aan het bot, hele voeten ontzien van huid met veel doodweefsel of juist uitstekende botten. Hier ga ik de laatste paar weken nog staan, dus ik zal nog veel gaan zien en leren. Voor nu gingen we ze dus verzorgen. Wordt hier zonder pijnmedicatie van te voren gedaan.
Met dat wij een wond staan te verzorgen horen we buiten allemaal mensen rennen, gillend en huilend. We kijken door het raam en zien iemand door twee mannen worden binnen gedragen. Wij dragen snel de wond over aan een collega en rennen er op af. Met dat we er zijn ligt de jongen al op een brandcard en wordt naar de spoedkamer gebracht. Zijn hele hoofd lag open en was aan het bloeden. Het was super hectisch en er stonden gelijk bijna 10 zusters om de brandcard heen. Ikzelf heb dus maar even een stapje terug gedaan. Het gaat te ver om heel het verhaal uitleggen, maar het komt er op neer dat de jongen iets gestolen had en vervolgens zijn frans mannen op hem in gaan slaan. Gelukkig kwamen de zusters voorbij en hebben ze uit elkaar kunnen halen. Gelukkig voor de jongen, want ik hoorde achteraf dat de Franse geen genade kennen en anders hadden doorgeslagen totdat hij overleden was. De jongen is vervolgens naar de operatiekamer gebracht om alle wonden te fiksen.
In combinatie met alle overledene, alle wonden, deze jongen en de hectiek er om heen wordt het onderhand toch wel veel om in je hoofd allemaal te kunnen opslagen. Gelukkig schrijf ik elke dag een stuk in mijn schrift en valt er met sommige huisgenoten ook over te praten. Met collega’s gaat dit jammer genoeg niet altijd, omdat ze vinden dat wij harder moeten worden en vinden het raar dat zulke situatie soms iets met ons doen. Gelukkig kan dat dan in het huisje wel gewoon.
Vanavond en morgen heb ik weer een nachtdienst. Waardoor ik nu overdag even lekker kan ontspannene en even geen nieuwe informatie of ervaringen in me hoofd hoef te stoppen. Ik hoop dat deze twee nachten rustig blijven, dat zal wel even lekker zijn. Dit zijn ook tevens mijn laatste nachten tot aan het einde van de stage. Ik heb het geprobeerd, de nachten op zichzelf gaan wel, maar de dagen erna ben ik echt nog aan het bijkomen en dus ook niet met mijn beste humeur. Dat vind ik zonder van mijn periode hier, daardoor zou ik er minder kunnen uithalen dan dat er in zit. Gelukkig werd dit begrepen en zal ik dus alleen nog maar overdag werken. Sowieso gaat de tijd hard. Ik zit hier nu een maand. Heb nog maar 7.5 week stage te gaan en dan nog 2 weken om te reizen. Er komt nu dan misschien veel op me af, maar over een paar weken ook lekker de tijd om dat allemaal een plekje te geven om vervolgens iedereen in Nederland weer te kunnen zien. Maar tot die tijd hier nog genieten en vooral van het zonnetje wat het hier nog steeds warm maakt!
Een fijne week iedereen!
-
04 Maart 2016 - 11:24
Oma De Lange:
Gisterenavond, alle berichten van jou gelezen. Wat een ervaringen doe je daar op. Positieve maar ook dingen waar je hoofd en hart bij geraakt worden. Fijn dat we hier in Portugal (als het internet actief is) kunnen meelzen.
Vandaag Wereldgebedsdag. Ook hier in Portugal wordt gebeden en in onze samenkomst gezongen: "Als hier onze gebeden zwijgen, ginds waar de nieuwe dag ontwaakt, weer nieuwe gebeden worden gebeden." Bemoedigend!
Blessings voor jou en alle medewerkers en patiente,
Opa en Oma de Lange -
04 Maart 2016 - 11:24
Oma De Lange:
Gisterenavond, alle berichten van jou gelezen. Wat een ervaringen doe je daar op. Positieve maar ook dingen waar je hoofd en hart bij geraakt worden. Fijn dat we hier in Portugal (als het internet actief is) kunnen meelzen.
Vandaag Wereldgebedsdag. Ook hier in Portugal wordt gebeden en in onze samenkomst gezongen: "Als hier onze gebeden zwijgen, ginds waar de nieuwe dag ontwaakt, weer nieuwe gebeden worden gebeden." Bemoedigend!
Blessings voor jou en alle medewerkers en patiente,
Opa en Oma de Lange
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley