Real Africa

Waar een nachtdienst al niet goed voor kan zijn… Een reisverslag voor jullie.

Op dit moment zit ik inderdaad midden in een nachtdienst. Het is nu 01:20. Om 19:00 begon deze dienst en hij zal duren tot 08:00 uur. Ondertussen slapen mijn collega’s. Helaas gaat mij dat minder goed af. Ik burger best redelijk in, want van de kakkerlakken in het ziekenhuis kijk ik al niet meer raar op, maar het slapen wil dan toch nog net niet lukken. Je kunt kiezen uit drie opties:

- Op de grond slapen
- Op je stoel met je hoofd op de tafel (zoals je vroeger op school altijd lag en de juf dan weer eens vroeg of je hoofd te zwaar was)
- Op een bankje buiten

Ik kies dan toch voor optie 2, alleen val ik dan helaas niet in slaap. Ging me vroeger ook al zo slecht af. Hierdoor duurde de eerste nacht gisteren wel onwijs lang. De indeling van de nacht is namelijk om 8, 12 en 6 uur medicijnen en om 9 en 12 uur sondevoeding en om half 5 vitale functies meten. Tussen die tijden door heb je de gelegenheid om te slapen. Zeg van 10-12 en van 1 tot half 5. Deze momenten duurde de eerste nacht heel erg lang, maar voor deze nacht heb ik genoeg meegenomen om te kunnen doen.

Op stage gaat het wel al weer een stuk beter. Ondertussen heb ik ook middagdiensten gedraaid waardoor ik alle diensten nu gehad heb. Deze week is de laatste week op de female medical ward en pediatric ward. Je merkt dat de mensen hier in het begin stug tegen je zijn, maar zodra ze je een beetje kennen komen ze los. Ik heb dan ook sinds mijn vorige geschreven blog geen saaie werkdienst meer gehad. Super leuk en je komt gelijk meer te weten over hier en het leven hier. Zo zijn er vele collega’s die eerst in het andere ziekenhuis, zuster ziekenhuis van dit ziekenhuis, hebben gewerkt. Deze staat net iets buiten de grote stad Bamenda. Voor het werk hier zijn deze mensen naar Njinikom gekomen. Hun mening over Njinikom? Een saai dorpje waar het eten ook nog eens onwijs duur is. Als ik ze dan uitleg dat een avocado van 0.09 cent helemaal niet duur is in vergelijking met Nederland zijn ze erg verbaast over Nederland.

Het delen van de medicatie doe ik nu zo goed als zelf. En het geven van de sondevoeding bij patiënten ook al meerdere keren zelfstandig gedaan. Ik denk dus dat ik aardig meedraai, we zullen het aan het einde van de week wel lezen op het feedbackformulier. Wel heb ik tussentijds al eens een compliment gehad van een familielid. Dat ik zo rustig was en zo kalm bleef. Dit hoor ik vaak terug, maar extra leuk om dat zelfs in Afrika te horen natuurlijk.

Vanuit Nederland had ik een kleurboeken, stiften en kleurpotloden meegenomen. Tijdens één van de middagdiensten heb ik deze uitgedeeld. Fantastisch! De kleinere kinderen gaf ik er kleurpotloden bij en de grote stiften. De kids hebben hier namelijk hele dagen niets anders te doen dan naar het plafon staren en slapen, ik vond dit dus wel een mooie bestemming. En zij ook! De twee grootste jongens op de afdeling waren op hun manier razend enthousiast. In plaats van dat ze de hele dag tegenover elkaar lagen gingen ze samen naast elkaar kleuren. Ze kwamen met de vraag ‘’welke kleur moet de huid?’’ dus ik legde uit als ze een donker iemand zoals zichzelf wilde dat ze hem dan bruin moesten maken en als ze zo’n wit iemand als mij wilde hem of een beetje roze moesten maken of wit moesten laten. Tegen het einde van mijn dienst ging ik weer eens kijken en bleken alle poppetjes roze te zijn. Geweldig!

Zomaar even een casus die je in Afrika tegenkomt op stage…
Er was een jongetje opgenomen, jaar of 3, hij kwam met een tante hier heen. Zijn tweelingzusje was de dag daarvoor overleden. Met een bloedonderzoek bleek dat hij de ziekte sikkel cel had. Hij kreeg een bloedtransfusie. Na de bloedtransfusie knapte hij iets op, maar nog niet voor 100%. Het nieuws dat het jongetje sikkel cel had kwam bij vader terecht. Hij heeft toen per direct zijn vrouw verlaten, ging opzoek naar een nieuwe vrouw en haalde zijn zoontje, dat nog niet beter was, op en bracht hem naar zijn tante toe. Het is voor mij niet de eerste keer dat ik zulke dingen hoor in Afrika, dus je gaat er al makkelijker mee om, maar ik had het voor het jongetje graag anders gezien.

Afgelopen zondag was ik vrij. Er was toen markt in Belo, waar we naar toe zijn gegaan met zijn 6en. Om de 8 dagen is de markt in Njinikom, de dag ervoor in Belo en de dag erna in Bafoet. In Belo is hij groter dan in Njinikom. Hier hadden ze ook stoffen, sieraden en veel meer kleding. Naast de wekelijkse groente en fruit dit keer ook een stofje gekocht. Deze ga ik morgen afleveren bij iemand in de hoop dat zij er een rok van kan fiksen.

Vooralsnog ziet deze week er als volgt uit: morgen bij thuiskomst slapen, donderdag, vrijdag en zaterdag een middagdienst en zondag een dagdienst. Met 6 dagen in de week stage vliegen de weken wel voorbij.
Wat betreft de wifi, ondertussen hebben we meerdere redenen gehoord waarom het zo slecht zou werken, in ieder geval doe ik mijn best om de verslagen elke week eens te plaatsen. Vorige keer hadden jullie er één vanuit een andere bron, maar mocht het dus in het gevolg langer duren dan een week dan ligt dat dus aan de wifi.

In hoeverre ik kan houd ik jullie op de hoogte. Als er nog dingen zijn die je graag wilt weten of waar je nieuwsgierig naar bent, laat dat gerust achter in een reactie hieronder. Kom ik er later op terug :-)

Liefs van de nachtzuster.